Bij zijn benoeming tot bisschop van Luik maakte mgr. Jean-Pierre Delville er een erezaak van de diversiteit in zijn bisdom te leren kennen. Vijf jaar later is hij er trots op dat die talrijke pastorale bezoeken hun vruchten afwerpen. „In mijn bisdom zijn er af en toe christelijke gemeenschappen die in dialoog treden met de moslims of de boeddhisten hier”, glundert de bisschop.
Met een hedendaagse visie op de plaats van de Kerk in het levensbeschouwelijke landschap stimuleert mgr. Delville inter-religieuze dialoog op alle niveaus. „Deelnemers aan zo’n ontmoetingen reproduceren dat op kleinere schaal”, weet de bisschop.
– U bent nu vijf jaar bisschop van Luik. Hoe kijkt u terug op uw eerste lustrum?
Aanvankelijk was het natuurlijk een zoektocht. Ik hechtte veel belang aan mijn pastorale bezoeken aan onder meer dekenaten, kerkfabrieken en ondernemingen. Zo bracht ik vertegenwoordigers van verscheidene kerkfabrieken, die elkaar niet of nauwelijks ontmoetten, samen om hun uitdagingen en ideeën uit te wisselen. Die dialoog vind ik ontzettend belangrijk.
– Welk bezoek blijft u het meeste bij?
Het bezoek aan de islamitische gemeenschap van Verviers in januari 2015 raakte me diep. Ik werd hartverwarmend verwelkomd door de imam en de moslims in de stad. Vlak nadat we de moskee hadden bezocht, bereikte ons het nieuws dat er even verderop een grootschalige politie-inval plaatsvond in het kader van het terrorismeonderzoek, waarbij meerdere doden vielen. Het contrast kon niet groter zijn: de gastvrijheid die de islamitische gemeenschap aan de dag legde, dreigde te worden overschaduwd door de haat van een handvol extremisten.
– U besteedt veel aandacht aan interreligieuze dialoog. Hoe belangrijk is dat in een land waarin het katholieke geloof zijn plaats verdedigt naast heel wat andere levensbeschouwingen?
Het evangelie is de spiegel van de diepste werkelijkheid van ons mens-zijn. Door ons op te roepen tot naastenliefde en ons te doen ontdekken dat we geliefd zijn door God, brengt het evangelie ons op het spoor van de menswording. Daarom is het een belangrijk maatschappelijk document. Evangelisatie speelt een belangrijke rol in de interreligieuze dialoog. Dat gaat verder dan de dorpel van de kerk. Het betekent niet dat ik gedreven ben door de wil mensen te bekeren, maar ik streef ernaar dat de ander deelt in de liefde die ik ervaar in het evangelie.
In de jaren 1990 was ik op bezoek in het nazi-uitroeiingskamp Auschwitz-Birkenau, tijdens een interreligieuze ontmoeting. De islamitische delegatie aarzelde aanvankelijk om mee te gaan naar het kamp, omdat ze niet wilden dat ze de indruk
„Evangelisatie is ook delen in de liefde die ik ervaar in het evangelie”
zouden wekken dat ze de staat Israël erkenden. We legden hen uit dat dat niet aan de orde is, dat het een spiritueel en geen politiek bezoek betrof. Uiteindelijk ging iedereen mee. De moslims waren in het bijzonder geraakt door de gruwel die zich daar afspeelde. Ik zag tranen over de wangen van imams rollen, waarna ze rabbijnen in de armen vielen. Daar besefte ik dat, over de grenzen van de godsdiensten heen, de vriendschap en de geest van de evangelisatie ontmoetingen en begrip in de hand werken die zonder dat geloof niet hadden plaatsgevonden.
– Vinden dergelijke ontmoetingen voldoende plaats?
Ik vind het belangrijk dat dat regelmatig gebeurt. Sinds wijlen Johannes-Paulus II in 1986 de Interreligieuze Gebedsdag voor de Wereldvrede lanceerde, vinden zulke ontmoetingen jaarlijks plaats op initiatief van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Onlangs zei de rector van de universiteit Al-Azhar in Caïro, in Egypte, dat hij dankzij die ontmoetingen meer wederzijds begrip tussen christenen en moslims zag aan zijn universiteit. Prachtig toch dat zo’n academische instelling streeft naar wederzijds respect en begrip?
– Dat zijn echter ontmoetingen ver van ons bed. Hoe kunnen christenen in hun eigen gemeenschap dialoog nastreven?
Het is enerzijds aan elkeen van de deelnemers om de opgedane kennis tijdens zo’n uitwisselingen te delen met zijn gemeenschap, maar anderzijds vindt interreligieuze ontmoeting niet enkel plaats op hoog niveau. Dergelijke ontmoetingen staan open voor het grote publiek. De laatste vond plaats in Münster, in Duitsland, waar duizenden scholieren, gepensioneerden en iedereen daar tussenin aan deelnamen. Zij gaan dan in hun eigen leefwereld trachten iets gelijkaardigs te reproduceren, maar dan op kleinere schaal. Het heeft dus een grote impact op de mensen die eraan willen deelnemen. In mijn bisdom zijn er af en toe christelijke gemeenschappen die in dialoog treden met een islamitische gemeenschap of met de boeddhisten in Tihange. Ze doen dat op eigen initiatief en ik juich dat toe.