Wie om zich heen kijkt, merkt nogal wat angst en onzekerheid bij onze tijdgenoten. Zal de dalende koopkracht onze materiële welstand niet ondergraven? Wat met onze relatie? Zullen er nog middelen zijn om ons pensioen te betalen eens we pensioengerechtigd zijn? Gaan onze kinderen een veilige toekomst tegemoet? Wat met het milieu en de klimaatsverandering? Het zijn maar enkele van de vele bekommeringen.
<br>Ook wie in het kerkelijke landschap rondwaart, botst geregeld op nogal wat twijfel, sluimerende moedeloosheid en grote ongerustheid. Vinden we nog voldoende catechisten of vrijwilligers voor Broederlijk Delen of Welzijnszorg? Wat brengt de toekomst ons, als straks onze pastoor met pensioen gaat? Hoe lang zullen we op zondag nog een eucharistieviering hebben? Zal onze parochie blijven bestaan? En wat met die lege kloosters en weinig gebruikte gebedsruimtes?
<br>Er gaat geen week voorbij zonder lezersbrieven waarin die hartenkreten weerklinken. Sommigen gaan zelfs zover te twijfelen aan het voortbestaan van het christendom in onze gewesten. Zenuwachtig als ze zijn door een islam met een sterke publieke beleving van de religie, in fel contrast met de vale identiteit van de meeste katholieke Vlamingen en hun lauwe kerkelijkheid.
<br>Zelfs de grootste optimist zal die tanende kerkelijkheid niet ontkennen. Is er evenwel reden tot paniek over de toekomst van het christendom in onze gewesten? Wij vroegen het aan een staalkaart van Vlamingen uit verschillende segmenten van de samenleving. We polsten overtuigde katholieken, minder kerkbetrokken christenen en niet-gelovigen, mensen met belangstelling voor spiritualiteit en sociaal bewogen mannen en vrouwen.
<br>Opvallende vaststelling: op een aarzeling na is vrijwel iedereen overtuigd van de blijvende waarde van het christendom, ook morgen. Velen zien de aanhoudende zoektocht naar zin en spiritualiteit als vruchtbare voedingsbodem. Nood aan voorbeelden en zichtbaarheid van wat gelovig-zijn betekent, wordt gezien als een voorwaarde. Zich terugtrekken in de veilige beslotenheid van gelijkgestemden dient vermeden.
<br>Integendeel, maatschappelijke waarde en opkomen voor een meer rechtvaardige samenleving lijken wezenlijk. Net zoals zoeken naar een eigentijdse vertaling van de boodschap, verankerd in een evangelische traditie. Het zijn slechts enkele voorwaarden om met hoop en vertrouwen vooruit te kijken.
<br>Uiteraard kan zo’n snelle rondvraag geen aanspraak maken op enige evenwichtige vertegenwoordiging van wat er in Vlaanderen leeft. Met ons minidossier op de middenpagina’s van dit nummer hebben we trouwens geen enkele wetenschappelijke pretentie. We willen er wel een gedachtewisseling mee op gang trekken. We betrachten er het pessimisme én de onverschilligheid mee te doorbreken. Want de toekomst van het geloof en van het christendom in Europa belangen ons allen aan. We hopen dat velen met ons en onze gasten in dialoog willen treden op onze website, of via brieven aan de redactie. Wij kijken met belangstelling uit naar uw reacties.
<br>Misschien is die mozaïek van toekomstvisies ook een uitnodiging aan ons allen om wanneer we straks in de paasnacht onze doopbelofte plechtig hernieuwen, ons beter bewust te worden van wat christen-zijn in de eenentwintigste eeuw betekent. En tevens een appel om te proberen er logisch naar te leven. Aan iedereen alvast een Zalig Pasen!
<br>
Column